بعد مدتی..فقط یه مدتی..حالا دوباره به خودم قول دادم دوباره بنویسم و بنویسم حتی اگه حرف مهمی برای گفتن نداشتم..اینجا وبلاگ خودمه و هرچی بخوام می گم بی مزه یا بامزه خصوصی یا عمومی..! 

توی تابستون خیلی درگیر کنکورخان بودم و اینکه چی قبول می شم بعدم که رفتم مسافرت و وقتی برگشتم تصمیم داشتم خاطره ی سفرم رو بنویسم که نشد هم اینترنتم مهلتش تموم شد و هم دیگه سراغش رو نگرفتم اما حالا اندر احوالاتم!!! 

الان دیگه نه یه پشت کنکوری که دانشجوی رشته ی روانشناسی بالینی هستم..روزهای قبل از این که بخوام وارد دانشگاه بشم خیلی مردد بودم که اصلا این رشته رو دوست دارم یا نه!و با دیدن برنامه ی درسی دانشگاهم و درس فلسفه و جامعه شناسی که مربوط به رشته ی انسانی ها بود بیشتر نگران شدم ..اما حالا بعد یه ماه دانشگاه رفتن هم دانشگاهم هم رشته ام و البته هم درس جامعه و هم فلسفه رو خیلی دوست دارم..از این که استادها کنفراس دادن رو در درسشون برای همه الزامی می کنند هم خیلی راضی ام هم به خاطر اینکه موضوع آزاد موجب می شه که هر کسی در هر زمینه ای که حرفی برای گفتن داره و تا بحال فرصتش رو پیدا نکرده راحت حرفشو بزنه هم اینکه ترس صحبت کردن برای جمع از همین اول ترم در مشاوران بالینی آینده ی کشور ریخته می شه..و بلاخره به مهارت و فن بیان دست پیدا می کنیم.. 

حالا بدنیست نظرخودم رو به عنوان یه  کسی که یه سال پشت کنکور بوده نسبت به دانشگاه و رشته ی تحصیلی و قبول شدن یا نشدن بگم: 

دانشگاه هدف و همه ی زندگی نیست فقط یه وسیله است که برای بهتر زندگی کردن از جنبه هایی کمکت می کنه البته اگر در رشته ای تحصیل کنی که دوست داری و برات مناسبه برای تو نه دیگران و نه رشته ای که  همه می گن خوبه بلکه رشته ای که خودت واقعا دوست داری حتی اگه به نظر بقیه رشته ای بی کلاس یا بدی باشه ..در این صورت راهی جدیده که می تونی با خوب درس خوندن بازهم به نوعی به بهتر زندگی کردنت کمک کنی.بله!اینطوریاست!! 

شادمانی در تلاش نهفته است نه در دستیابی به هدف!