ظلمت نفسی!

داشتم با خودم فکر می کردم که چقدر از آدم های ظالم بدم می یاد.. 

چطور آدم ها  می تونن در حق هم  ظلم کنند و اشک طرف مقابلشونو در بیارن.. 

چطور می تونن رنج و ناراحتی کسی رو که خودشون مسببش بودند و ببینن وتاب بیارن.. 

اما از همه اینها که بگذریم یه آدم چطور می تونه در حق خودش ظلم کنه؟ 

و من چطور تونستم؟ 

قضیه ی ظلمت نفسی هم همینه دیگه.. 

یه وقتی می یاد که با دوتا دستت می کوبونی تو سرت و می گی خاک برسرم.. 

چطور دلم اومد این قدر در حق خودم ظالم باشم.. 

با هدر دادن وقتی که می تونستم واسه خودم مفید باشم .. 

با تمام کارهایی که انجامشون نفعی واسه آدم نداره هیچ، آدم رو به پوچی می کشونه و ظلم در حق روان آدم می شه. 

چه چیزی مهم تر از وقت و فرصتیه که تو این دنیا به ما داده شده؟ 

ما که تا ابد نمی خواییم اینجا باشیم.. 

پس باید قدر وقت رو نه به اندازه ی طلا که بیشتر از هر چیز باارزشی بدونیم. 

دلم می خواد خودم رو بزنم!گوش خودم رو بپیچونم و بگم: 

اتلاف وقت تاکی ی ی ی ی ی؟هان!